کد مطلب:173248 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:133
استفاده از نعمت های الهی
قرآن كریم وقتی چشم و گوش و عقل و هوش را نعمت می شمارد كه انسان از طریق این ها به تدبر و تفكر در آیات الهی بپردازد و بر میزان معرفت و محبتش نسبت به خالق چشم و گوش و آفریدگار عقل و هوش بیفزاید.
امام حسین علیه السلام نیز در دعای عرفه فرمود:
و متعنی بجوارحی و اجعل سمعی و بصری الوارثین منی...؛ خدایا! موفقم كن كه از اعضاء و جوارح خود بهره برداری كنم و چشم و گوش و قوای ظاهر و باطنم؛ پس از مرگ من وارث من باشند.
وارث سعادتمند آن كسی است كه از مورثش ثروت فراوانی باقی بماند كه در سایه ی آن به آسایش برسد.
چشم و گوش انسان پس از مردن در صورتی می توانند وارث خوشبختی باشند كه مورثشان چیزی كه به جا می گذارد، از دریچه ی این چشم و گوش دیدنی ها و شنیدنی هایی ذخیره كرده و باقیات صالحاتی فراهم كرده باشد. در این صورت است كه چشم و گوش و دست و پا و دل و مغز، وارث خوشبختی خواهد بود و در پرتو آن باقیات صالحات، به سعادت و آسایش جاودانه خواهند رسید.
سیدالشهدا علیه السلام در دعای عرفه فرمود:
عمیت عین لا تراك علیها قیبا و خسرت صفقة عبد لم تجعل له من حبك نصیبا؛ وای بر بدبختی و كوری و نابینایی! آن چشمی كه در دنیا تو را ای خدا، حاضر و ناظر بر حركات و سكناتش ندیده و هم چنان بی پروا و بی اعتنا به فرمانت به همه جا خود را كشیده و در هر منظر و چشم انداز نامرضی تو، بی ترس از آتش قهرت چریده و سرانجام با دست خالی از سود جاودانی معرفت و محبت به خانه ی قبرش خزیده است.
وا اسفاه از این زیان و خسران! این بنده ی بی چاره ای كه یك عمر در این بازار دنیا دویده و سایه ی عمر
عزیز از كف داده و عاقبت محروم از سود جاودان و بی حظ و نصیب، از مایه ی حیات ابدی در كفن پیچیده و رفته است.
گوشی كه در این ایام مهلت، هر صدای آتش افروزی را در خود جا داده و اعتنایی به ندای حیات بخش انبیا و اولیا ننموده است. فردا شهیق لرزاننده ی جهنم را در خود جا خواهد داد كه (اذا ألقوا فیها سمعوا لها شهیقا و هی تفور) [1] .
اگر بنا شود كه هر چشم و گوش ناپاك و هر دل و مغز هوس بازی، به بهشت خدا راه بیابد، پس بهشت عین صحنه ی دنیا خواهد شد كه پاك و ناپاك و خبیث و طیب با هم بیامیزند، در حالی كه این چنین نیست:
(فی جنة عالیة، قطوفها دانیة)؛ [2] در بهشت عالی رتبه، كه میوه های آن نزدیك است.
(لا یسمعون فیها لغوا و لا تأثیما)؛ [3] لغو و گناه را در آن جا نمی شنوند.
بر این اساس، بالاترین نعمت برای انسان آن نیرو و آن وسیله ای است كه تمام این اسباب و وسایل حیاتی را از بدن و اعضای بدن و قوای جسمی و روحی و سایر شرایط زندگی، همه را در راه تأمین هدف اساسی از خلقت انسان كه تقرب جستن به خالق سبحان است، بیفكند و آدمی را وادار كند كه تمام شؤون حیاتی خود را در همان راه به كار برده و به منظور نیل به آن هدف اصلی، فعالیت كند و آن نیرو و آن وسیله، همان نیروی دین است كه در همه جا و همه حال و هر مرحله ای از زندگی، خدا و قرب او را به انسان نشان می دهد و خاطر نشان می سازد كه در نظر گرفتن هر هدفی جز خدا و رضای او، سبب ابطال عمر و تضییع حیات است و افتادن در آتش حسرت و ندامت و محرومیت، عاقبت آن است.
از این روی، در این قسمت از زیارت زمزمه می كنیم كه چه سعادتی بالاتر از این كه پس از اهدای تحیت و اظهار محبت و ابراز برائت از ظالمان، در حالی كه به سجده می افتیم و بینی بر خاك می ساییم، شاكر نعمت های الهی باشیم و شفاعت امام حسین علیه السلام را طلب كنیم!
اكنون كه مطلب به اینجا رسید، مناسب است مطالبی درباره ی «شفاعت»، ذكر گردد:
امام حسین علیه السلام نیز در دعای عرفه فرمود:
و متعنی بجوارحی و اجعل سمعی و بصری الوارثین منی...؛ خدایا! موفقم كن كه از اعضاء و جوارح خود بهره برداری كنم و چشم و گوش و قوای ظاهر و باطنم؛ پس از مرگ من وارث من باشند.
وارث سعادتمند آن كسی است كه از مورثش ثروت فراوانی باقی بماند كه در سایه ی آن به آسایش برسد.
چشم و گوش انسان پس از مردن در صورتی می توانند وارث خوشبختی باشند كه مورثشان چیزی كه به جا می گذارد، از دریچه ی این چشم و گوش دیدنی ها و شنیدنی هایی ذخیره كرده و باقیات صالحاتی فراهم كرده باشد. در این صورت است كه چشم و گوش و دست و پا و دل و مغز، وارث خوشبختی خواهد بود و در پرتو آن باقیات صالحات، به سعادت و آسایش جاودانه خواهند رسید.
سیدالشهدا علیه السلام در دعای عرفه فرمود:
عمیت عین لا تراك علیها قیبا و خسرت صفقة عبد لم تجعل له من حبك نصیبا؛ وای بر بدبختی و كوری و نابینایی! آن چشمی كه در دنیا تو را ای خدا، حاضر و ناظر بر حركات و سكناتش ندیده و هم چنان بی پروا و بی اعتنا به فرمانت به همه جا خود را كشیده و در هر منظر و چشم انداز نامرضی تو، بی ترس از آتش قهرت چریده و سرانجام با دست خالی از سود جاودانی معرفت و محبت به خانه ی قبرش خزیده است.
وا اسفاه از این زیان و خسران! این بنده ی بی چاره ای كه یك عمر در این بازار دنیا دویده و سایه ی عمر
عزیز از كف داده و عاقبت محروم از سود جاودان و بی حظ و نصیب، از مایه ی حیات ابدی در كفن پیچیده و رفته است.
گوشی كه در این ایام مهلت، هر صدای آتش افروزی را در خود جا داده و اعتنایی به ندای حیات بخش انبیا و اولیا ننموده است. فردا شهیق لرزاننده ی جهنم را در خود جا خواهد داد كه (اذا ألقوا فیها سمعوا لها شهیقا و هی تفور) [1] .
اگر بنا شود كه هر چشم و گوش ناپاك و هر دل و مغز هوس بازی، به بهشت خدا راه بیابد، پس بهشت عین صحنه ی دنیا خواهد شد كه پاك و ناپاك و خبیث و طیب با هم بیامیزند، در حالی كه این چنین نیست:
(فی جنة عالیة، قطوفها دانیة)؛ [2] در بهشت عالی رتبه، كه میوه های آن نزدیك است.
(لا یسمعون فیها لغوا و لا تأثیما)؛ [3] لغو و گناه را در آن جا نمی شنوند.
بر این اساس، بالاترین نعمت برای انسان آن نیرو و آن وسیله ای است كه تمام این اسباب و وسایل حیاتی را از بدن و اعضای بدن و قوای جسمی و روحی و سایر شرایط زندگی، همه را در راه تأمین هدف اساسی از خلقت انسان كه تقرب جستن به خالق سبحان است، بیفكند و آدمی را وادار كند كه تمام شؤون حیاتی خود را در همان راه به كار برده و به منظور نیل به آن هدف اصلی، فعالیت كند و آن نیرو و آن وسیله، همان نیروی دین است كه در همه جا و همه حال و هر مرحله ای از زندگی، خدا و قرب او را به انسان نشان می دهد و خاطر نشان می سازد كه در نظر گرفتن هر هدفی جز خدا و رضای او، سبب ابطال عمر و تضییع حیات است و افتادن در آتش حسرت و ندامت و محرومیت، عاقبت آن است.
از این روی، در این قسمت از زیارت زمزمه می كنیم كه چه سعادتی بالاتر از این كه پس از اهدای تحیت و اظهار محبت و ابراز برائت از ظالمان، در حالی كه به سجده می افتیم و بینی بر خاك می ساییم، شاكر نعمت های الهی باشیم و شفاعت امام حسین علیه السلام را طلب كنیم!
اكنون كه مطلب به اینجا رسید، مناسب است مطالبی درباره ی «شفاعت»، ذكر گردد:
[1] ملك «67» آيه ي 7.
[2] الحاقة «69» آيه ي 22-23.
[3] واقعه «56» آيه ي 25.